Mam na imię Ludomir (antykwariat)

UWAGA - egzemplarz z dedykacją dla pana Zbigniewa od autorów
------------------------------------------------------------------------------------------

OD AUTORÓW

W sierpniu 2007 podczas finału The Tall Ships' Races w Szczecinie zaprezentowaliśmy w Zamku Książąt Pomorskich wystawę fotograficzną „Ludomir Maczka - żeglarz i geolog". Krystyna Pohl - dziennikarka „Głosu Szczecińskiego" wystąpiła wówczas z pomysłem, by przygotować album pokazujący życie wielkiego żeglarza.

Od samego początku byliśmy przekonani o tym, że publikacja taka jest potrzebna. Jedyna nasza wątpliwość budziło to, czy w jednej książce da się pomieścić wszystko, co Ludek prężył, zobaczył, czego dotknął. Więcej niż pół wieku, wszystkie oceany, dziesiątki mórz, cisze i sztormy, pasaty, koralowe atole, kanały Patagonii, lody Arktyki, stepy i góry Mongolii, afrykańska sawanna i australijski busz, Azjaci, Afrykanie, Aborygeni, Indianie, Inuici...

Wszędzie przedstawiał się: „Mam na imię Ludomir".

Do wielu miejsc docieraliśmy razem z nim, inne poznaliśmy tylko z fotografii i relacji towarzyszących mu osób. To właśnie dzięki ich zapiskom, opowieściom i zdjęciom mogliśmy się pokusić o napisanie tej książki.

Nie jest ona szczegółową biografią Kapitana, również wypowiedzi świadków zdarzeń nie zawsze są dokładnymi cytatami. Prawdziwymi dokumentami natomiast są zdjęcia - niektóre z nich publikowane po raz pierwszy. Czarno-białe, surowe, nie zawsze najlepszej jakości, przywołują czasy, które dzisiaj są już historią. Współczesne, nasycone barwami pomagają zrozumieć

skąd brała się u Ludka tak silna potrzeba przygody.

Często zadawano nam pytanie, w jaki sposób pozyskaliśmy środki na edycję albumu w czasach, gdy wartość podejmowanych działań oceniana jest zwykle w kategoriach: pierwszy - ostatni, najdłuższej - najkrócej... Ludek nigdy nie usiłował bić rekordów, kochał „dziewiczość czasu" i swobodne wędrówki. Właśnie ten wyróżnik sprawiał, że w rozmowach z potencjalnymi sponsorami zanim jeszcze udało nam się wyłuszczyć, o co zabiegamy, słyszeliśmy: „przecież byt geologiem", „byliśmy jak rodzina, przez lata mieszkał na naszej przystani".

Z żalem przyznajemy, ze nie zdołaliśmy wykorzystać wszystkich wątków. Wierzymy, że w przyszłości znajdą się osoby, które w oparciu o istniejące materiały jeszcze nie raz przypomną Ludomira Maczkę, z którego dumna jest cała żeglarska Polska.