Przerwany rejs w Talcahuano (antykwariat)

Mamy koniec lat 80-tych, trawlery pod biało-czerwoną banderą zaczęły udawać się na wody południowej Afryki w pogoni za ostrobokami, ale coraz śmielej powracano do koncepcji połowów ryb na otwartym oceanie, a wiec na pozaszelfowych 200-milowych strefach wód zastrzeżonych. Wprawdzie armatorzy niezbyt chętnie wspominali o otwartym oceanie, bowiem wiązało się z tym pewne ryzyko, gdyż nie znaliśmy jeszcze techniki połowów na wielkich głębokościach, nie mieliśmy odpowiedniego sprzętu, a co najważniejsze - praktyki. Sytuacja jednak coraz bardziej zmuszała do tego, by szukać nowych i dostępnych łowisk. Zresztą wprowadzana reforma gospodarcza i tak zwane trzy „S”, a wiec samodzielność, samorządność i samofinansowanie, także objęły gospodarkę rybną.

Przedsiębiorstwo Połowów Dalekomorskich i Usług Rybackich „Odra" w Świnoujściu jako jedno z pierwszych sięgnęło do „spiżarni" otwartego oceanu, rozpoczęło zwiad na wodach południowego Pacyfiku. Penetrowano, sondowano, dostosowywano do nowych warunków sprzęt łowczy, podglądano radzieckich rybaków przeczesujących wody Oceanu Spokojnego.

To było moment, gdy Eugeniusz Daszkowski, autor książki zdawał sobie sprawę, że w naszym rybołówstwie dzieje się coś nowego, niezwykle ważnego, coś, co może zdecydować o jego przyszłości. Postanowił zatem i tym razem być naocznym świadkiem poszukiwania srebrnych ławic ryb w wodach dotąd przez polaków nie eksploatowanych i prawie nie znanych. Jego reporterska ciekawość nie pozwalała na dłuższe czekanie, i zapominając o trudnym ostatnim południowoafrykańskim rejsie, zamustrował się na trawler „ Mustel" z delfinem na kominie, którego dowódca by znakomity i doświadczony kapitan żeglugi wielkiej rybackiej - Jan Ginter i wypłynął nowy ekscytujący rejs.

O tym właśnie rejsie opowiada w swojej książce „Przerwany rejs w Talcahuano”.