Desperacki rejs (antykwariat)

UWAGA - egzemplarz wycofany z obiegu bibliotecznego.
------------------------------------------------------------------------------------------

John Caldwell w książce „Desperacki rejs” opowiada o swojej niesamowitej podróży z Panamy przez Pacyfik do Australii. Nie mogąc znaleźć po zawierusze II wojny światowej innego środka transportu do domu, zdecydował się na rejs na 9 metrowym jachcie żaglowym w towarzystwie dwóch bezdomnych kotów. Smaczku dodaje fakt, iż jachtem tym była ex-"Zjawa" Wagnera.

Rozpoczynając swoją wyprawę John nie potrafił żeglować, nie miał wcześniej nic wspólnego z żeglarstwem. Manewr wyjścia z portu w Balboa, gdzie kupił jacht, próbuje wykonać w oparciu o podręcznik żeglarski. O mały włos nie kończy się zatopieniem kapitana i rozbiciem statku o nowej nazwie "Poganin".

Po tym doświadczeniu, przed wyruszeniem w 8,5 tys. milową podróż, John spędził kilka dni na nauce nawigacji w Zatoce Panamskiej. Tutaj też nie obyło się bez pewnych komplikacji i niewiele brakowało by jacht nie rozbił się na skałach Wysp Perłowych. Po ponownej próbie wypłynięcia, pierwszej nocy zderzył się z pływającym pniem drzewa. W ostatniej chwili udaje mu się wrócić na tonącym jachcie do Wysp Perłowych, gdzie osiada na piaszczystym brzegu.

Po kilku dniach samodzielnej naprawy łodzi, po raz trzeci John Caldwell wypłynął biorąc kurs na Galapagos. Jak się już zdążyliście zorientować braki w wyszkoleniu żeglarskim dalej dawało o sobie znać. Cudem udaje mu się wrócić na pokład po wypadnięciu za burtę i pokonać rekina, którego złowił i jeszcze żywego wciągnął na pokład.......

Po miesiącu dotarł do archipelagu Galapagos, a po następnym, żeglując stale w pasacie, minął Markizy i po kilku dniach, dla odnowienia zapasów, zawinął na wyspę Caroline zamieszkałą przez pierwotnych tubylców.

Dzięki ciągłej praktyce, nauce i niespożytej energii, z dnia na dzień staje się lepszym żeglarzem. Gdy przy Wyspach Cooka nadszedł tropikalny orkan, był przygotowany. Jednak jacht stracił maszt i bukszpryt i zaczyna mocno przeciekać. Już jako wytrawny żeglarz John awaryjnie otaklował jacht, robiąc z bomu pięciometrowy grotmaszt, a z wiosła - malutki bezanmaszt."Poganin" mógł płynąć jedynie z wiatrem i zaledwie z prędkością 1 węzła.

Na tak prowizorycznie otaklowanej łodzi pozostały resztki żywności i wody, które przy ich racjonowaniu miały starczyć na dotarcie, w ciągu 18 dni, do najbliżej położonych wysp Samoa. W rzeczywistości John płynął jeszcze 7 tygodni. Był to okres walki ze straszliwym głodem i pragnieniem oraz związanym z tym osłabieniem organizmu.

Krańcowo wyczerpany dociera do wyspy Tuwuta w archipelagu Fidżi. Tam zmuszony jest rozbić "Poganina" na rafie, by na złamanym maszcie dopłynąć do upragnionego brzegu. Na wyspie, gościnni tubylcy ratują żeglarza od śmierci. Po upływie 3 tygodni udaje się on statkiem koprowym na wyspę Viti Lewu, a następnie drogą lotniczą do Sydney.

Po siedmiu miesiącach od rozpoczęcia rejsu, 3 grudnia 1946 r. może wreszcie objąć ukochaną Mary - przyczynę swojej desperacji.